Escribir é acostumarse ó camiño da derrota. A derrota de quen perde as batallas e tamén a que describen os vieiros da vida trazados nunha bitácora imposíbel.
Trazar rumbos na cartografía dos sentidos guiados polos relampos de luz salpementados no lombo das palabras cando nun luar das musas adivíñase a sirga dese cardume ensina que canto máis arrecende o fulgor desa ardora tanto máis afonda na magnitude do misterio, acrecenta en proporción aritmética a escuridade que as embrulla.
Thursday, May 13, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Tes toda a razón. Pero é un pracer atopar outravolta un texto teu. Tiña saudades deste blog.
ReplyDeleteUnha aperta.