omundodecostas: O xabarín de Quian

Sempre é unha honra e un orgullo que calquera unha vila adíquelle unha rúa a un poeta. Unha honra e un orgullo para o propio poeta, pero tamén para o pobo que o acolle. Hoxe Cangas fica de noraboa. Un emocionado Xosé Vázquez Pintor, na pasada sesta feira (21 de maio), descubría a placa da rúa que levará o seu nome e agradecíao con palabras emotivas, que hoxe traemos ata aquí, e o galano de escoitar da súa voz algúns dos seus versos. O feito se quixo facer coincidir coa presentación do seu novo libro "Máis vidas", editado por Espiral Maior, unha póla máis na súa prolífica produción, e segundo el mesmo contaba, da que síntese máis satisfeito.

A xornada encetouse no salón do concello, nun acto prologado polas cantigas de Na Virada, o combo de Chico de Cariño que musicou algúns do seus poemas. Foi a quenda para o Fernán-Vello, editor deste libro, presentar ó autor, a quen louvou poñéndoo a altura do mellor A. Cunqueiro ou M. Torga; aínda que para nós, sen desmerecer unha miga esa comparanza, a súa sensibilidade poética achéganolo máis a Walt Witman, como suxería acertadamente anetadoxastre. Tomou a palabra ao fin Pintor, que con esa grande soltura e dominio da escena que el ten como mestre de cerimonias, non en balde é autor de pezas de teatro alén de fundador e promotor da escola de teatro Ancoradouro aquí en Cangas, mantivo expectante e atenta a audiencia nos seus parladoiros.

Falounos da xestación deste libro, hai xa cinco anos. Andou a voltas cos médicos e temeu ficar afónico, hoxe é un problema felizmente superado, máis daquela remexeulle o interior e namentres camiñaba por un dos seus paraísos segretos en Cangas, o Carreiro da Pedro Choca, sentiu a necesidade de escribir a obra que agora chega as nosas mans, como unha débeda coa memoria que premese pagar denantes que os males fosen maiores. Este carreiro, que transcorre entre dous tramos urbanos, é unha pequena illa rural que lle serve como atallo para "baixar" a Cangas dende a súa casa, ou volver a ela, na parroquia de Coiro. Para el é un tránsito entre dous mundos, transpórtao dende a beiramar ata o seu Melide natal, na aldea de Quian, lémbralle o agro de A Golada onde transcorreu a súa mocidade, e no entanto recupera os folgos do existir. Coa particularidade que a terra nesta beira do pais é produtiva todo ano, diferencia que sempre asombra as xentes vidas do interior que se asentan nas Rías Baixas ou no Baixo Miño. Seguimos ese roteiro tralo remate da primeira parte da homenaxe e fixemos a fotografía que vedes a cima. Por se tedes a curiosidade, direivos que o home esta fochicando no teléfono móbil mentres ela retrúcalle ao fotógrafo como se lle ocorre facer fotos a unha vella habendo tanta chica ghuapa.

Xa ao pé da rúa onde vive, e á que agora lle ían poñer o seu nome, deulle a benvida a banda de gaitas Tormentelo e foi recibido por amigos e veciños. Tralos consabidos discursos oficiais, coa presenza das alcaldesas de Melide e Cangas, volveu tomar a palabra un Xosé Vázquez Pintor superado polas mostras de afecto. Porque o Xabarín de Quian -como lle dicían na Golada canda mozo- ademais de narrador, poeta, dramaturgo, mestre de cerimonias ou activista social pertence, sen dúbida, a estirpe dos "bos e xenerosos".

1ª parte Vázquez Pintor na rúa Vázquez Pintor