Alborada

Languidecía a noite e aseñorábase o día ocultando as reminiscencias tililantes que a cidade, debedora solar, mantén acesas na súa honra cando durme, namentres eu agardaba polo chifrido da cafeteira o sinal para retiralo do lume. Coa cámara no trípode fun tirando unhas fotografías no espreguizarse do día que máis tarde, no entanto de revisalas, fixéronme acordante destes versos do proemio no poema de Parménides para ilustralas.

"(....), cando apremáronse a escoltarme
as fillas do Sol -unha vez que por tras deixaron o lar da Noite-
destoucando das súas tempas os veos coas mans.

Alí son as portas dos camiños da Noite e o Día
enmarcados con lintel e soleira de pedra,
portas etéreas de grandes follas (...)

E a deusa acolleume benévola, tomou na súa man
a miña man destra e así falou e me dirixiu a palabra:
-Xoven compañeiro de aurigas inmortais,
vido coas eguas que te achegan a nosa casa,
saúde, que non foi un mal fado quen te trouxo
por este camiño -pois de certo fica fora do tripado polos homes-
senón lei e xustiza. É preciso que te decates de todo:
tanto do corazón imperturbábel da redonda verdade
como dos pareceres dos mortais, nos que non cabe unha verdadeira solidez.
Aínda así, tamén aprenderás como é necesario
que os pareceres sexan en aparencia, cruzandose todos ó través de todo."
(Parménides, Fragmentos 1, 12-13, 20-30)

Un outro apunte, sen ser moi exahustivo nin hermeneuta, que non é o caso, cando leades "lei e xustiza" (Temis e Diké, no grego orixinal) non vaiades matinar no señor da porra e o togado, representates desas ideas no noso mundo, máis axeitado coido que sería ligalas coas ideas de "medida e proporción", dalgún xeito, a procura da "harmonía".
Sóamentes fica por lembrar que Parménides foi un filósofo e poeta grego que naceu en Elea e a súa vida transcorre entre os séculos VI e V a.C. Entre os filósofos da antigüidade e do que se conserva o texto (casi) completo máis antigo. En moitos sentidos podemos dicir del que marca unha fronteira, a súa mesma vida discorre no limiar entre a antigüidade e o clasicismo; quizais o primeiro filósofo e o derradeiro que como tal escribe en verso, nos mesmos hexámetros dáctilos nos que cantaban Homero e Hesiodo; na ponte entre a escrita en verso e a nacente escritura en prosa; na transformación do poder do mito en forza do logos ou razón; o primeiro chanzo para que o home principie a sentirse un aparte da natureza, un seu dominador, nembargante é guíado polas musas no camiño do saber.